Κάτι αλλάζει σιωπηλά στη χώρα. Κάτω από την επιφάνεια της καθημερινής φθοράς, της απογοήτευσης και της πολιτικής κόπωσης, διαμορφώνεται μια νέα κοινωνική δυναμική. Δεν έχει ακόμη όνομα, οργάνωση ή δομή. Έχει όμως ρίζες — στις πληγές των Τεμπών, στην οργή για την αδικία, στη δίψα για αλήθεια και αξιοπρέπεια.
Το πολιτικό σκηνικό θυμίζει κινούμενη άμμο. Οι σταθερές που γνωρίζαμε για δεκαετίες μοιάζουν να χάνουν τη δύναμή τους. Οι πολίτες, κουρασμένοι από υποσχέσεις, σκάνδαλα και μια αίσθηση ατιμωρησίας, αναζητούν κάτι που να τους συγκινεί πραγματικά. Κάτι ανθρώπινο, αυθεντικό, αληθινό.
Η Μαρία Καρυστιανού, μέσα από τον αγώνα της για τα Τέμπη, έχει καταφέρει να αγγίξει ένα ευρύ φάσμα της κοινωνίας. Δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός — κι ίσως ακριβώς γι’ αυτό προκαλεί τέτοια ανταπόκριση. Εκφράζει με καθαρό λόγο την αγωνία μιας ολόκληρης χώρας που βλέπει τη δικαιοσύνη να καθυστερεί, τις ευθύνες να μετατίθενται, και τη μνήμη να δοκιμάζεται από τη λήθη.
Συνομιλώντας εκείνο το βράδυ στο Αργοστόλι με τη Μαρία Καρυστιανού, δεν μου απάντησε ευθέως αν σκοπεύει να κάνει το βήμα προς την πολιτική. Όμως η αίσθηση που άφησε ήταν καθαρή: βρίσκεται ένα βήμα πριν το επόμενο βήμα. Η σιγουριά, η ηρεμία και η αποφασιστικότητα στα λόγια της πρόδιδαν ότι κάτι ωριμάζει μέσα της — όχι ως φιλοδοξία, αλλά ως ευθύνη.
Στη συγκέντρωση εκείνη, ο κόσμος δεν την άκουγε απλώς· τη βίωνε. Οι άνθρωποι χειροκροτούσαν με διάρκεια, δάκρυζαν, έβλεπαν σε εκείνη την προέκταση του δικού τους πόνου αλλά και της ελπίδας τους. Δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε κουβέντα, έστω και διστακτικά, ακούγεται πια το ερώτημα:
«Αν έφτιαχνε κόμμα η Καρυστιανού, θα την ψήφιζες;»
Οι δημοσκοπήσεις αρχίζουν να αποτυπώνουν αυτό το ρεύμα: η MRB κατέγραψε ότι 32% των πολιτών θα μπορούσε να στηρίξει ένα ενδεχόμενο κόμμα με την υπογραφή της, ενώ 17% δηλώνει πρόθεση για κόμμα Τσίπρα και 12% για κόμμα Σαμαρά. Πίσω από αυτούς τους αριθμούς, όμως, δεν κρύβεται απλώς η φθορά των υπαρχόντων κομμάτων. Κρύβεται η ανάγκη για κάτι νέο, ακηδεμόνευτο, καθαρό.
Η Ελλάδα, ύστερα από δεκαετίες πολιτικής εναλλαγής, μοιάζει να εισέρχεται σε μια εποχή αβεβαιότητας αλλά και πιθανής αναγέννησης. Το έδαφος μετακινείται. Οι παραδοσιακοί πόλοι δεν εμπνέουν πια εμπιστοσύνη, ενώ νέες φωνές, έξω από το κομματικό σύστημα, αρχίζουν να αποκτούν κοινωνική βαρύτητα.
Το Κίνημα των Τεμπών ίσως να μην είναι ακόμη πολιτικό κόμμα — ίσως να μην γίνει ποτέ. Αλλά είναι ήδη κάτι βαθύτερο: μια υπενθύμιση ότι η πολιτική μπορεί να ξανασυνδεθεί με το συναίσθημα, τη δικαιοσύνη και την ανθρώπινη απώλεια. Μια σπίθα που θυμίζει πως η δημοκρατία δεν ζει μόνο στα κοινοβούλια, αλλά και στις πλατείες, στα πρόσωπα των ανθρώπων που δεν συμβιβάζονται με τη λήθη.
Το πολιτικό σκηνικό θυμίζει κινούμενη άμμο. Και μέσα σ’ αυτή την αστάθεια, ίσως να γεννιέται κάτι αληθινό.
