Η Κυριακή εκείνη, 24 Αυγούστου, δεν ήταν μια απλή καλοκαιρινή βραδιά στη Λειβαθώ. Το θεατράκι της Καλλιθέας έλαμψε σαν μικρό άστρο· κι όλοι εμείς που βρεθήκαμε εκεί, νιώσαμε πως συμμετέχουμε σε κάτι μεγαλύτερο, σε μια γιορτή ψυχής.
Η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη δεν αντήχησε απλώς από τις χορωδίες· ξεπήδησε μέσα από τις καρδιές μας. Οι γυναικείες φωνές του Δήμου Αργοστολίου, υπό τη ματιά της Σταυρούλας Πολλάτου, μας ταξίδεψαν με γλυκύτητα και δύναμη μαζί. Οι παιδικές φωνές του νεοσύστατου Εργαστηρίου Λειβαθούς με τον Βασίλη Καλογηρά έφεραν μια αθωότητα που συγκίνησε – σαν να έλεγαν «ο Μίκης συνεχίζει μέσα από εμάς». Και η Χορωδία & Μαντολινάτα Λειβαθούς, με τον χαρακτηριστικό της ήχο, έντυσε τη νύχτα με χρώματα κεφαλλονίτικα.
Κι ύστερα, στο τέλος, ανέβηκε ο Παναγής Μπαρμπάτης. Ο δικός μας μαέστρος. Με μια κίνηση των χεριών του, οι φωνές και οι μελωδίες έγιναν ένα κύμα που μας τύλιξε όλους. Ήταν η στιγμή που το κοινό σώπασε για μια ανάσα – κι αμέσως μετά, ξέσπασε σε θερμά χειροκροτήματα που έμοιαζαν να μη σταματούν.
Στις κερκίδες είδαμε πρόσωπα γεμάτα φως: οικογένειες, νέους, ηλικιωμένους, ανθρώπους της τοπικής κοινωνίας όπως ο αντιδήμαρχος Διονύσης Κωνσταντάτος και ο πρόεδρος του ΟΚΑΠ Γιώργος Λασκαράτος, όλοι να μοιράζονται την ίδια συγκίνηση.
Ήταν μια βραδιά που μας θύμισε πως ο Μίκης Θεοδωράκης δεν είναι μόνο οι μελωδίες του. Είναι οι μνήμες μας, οι αγώνες μας, η φωνή της Ελλάδας που συνεχίζει να ζει μέσα από τις νέες γενιές.Ήταν μια βραδιά όπου οι φωνές ενώθηκαν με τα αστέρια, κι ο Θεοδωράκης «ξανατραγούδησε» μέσα από τις ψυχές όλων. Μια γιορτή που έδειξε πως η μουσική είναι πάντα ο πιο όμορφος τρόπος να θυμόμαστε και να πορευόμαστε μπροστά.
Και φύγαμε από το θεατράκι με την καρδιά γεμάτη – σαν να κρατούσαμε μέσα μας ένα κομμάτι από το άστρο εκείνης της νύχτας.
