Κανιά δεκαριά μέρες μπρι του Χριστουγέννουνε, εδιάβηκε ένας γυρολόγος πουλώντας κάτι γαλόπουλα και δυο-τρία γουρουνάκια. Τα γαλόπουλα μόλις τα είδανε οι χωριανοί τ’ αγοράσανε δελέγκου, γιατί πάντα είχανε προτίμηση στα πουλερικά. Τα γουρουνάκια όμως κανένας δεν ήθελε ναν τα πάρει.
Βρώμικα πράμματα, τι ναν τα κάμουμε και που ναν τα βάλουμε μέχρι τότενες Ας λείψει ο μεζές τους τα Χρι-στούγεννα. Σφάζουμε τον κόκκορό μας – όπως ηξέραμε πάντα – τόνε βράζουμε, φκιάνουμε το ζουμί του σούπα αυγολέμονο, βάνουμε και το κρέας του με πατάτες σαμονίτσα στην τσερέπα κι ευχαριστιώμαστε φαΐ…
Αλλά ο κακομοίρης ο γυρο-λόγος, για να τελειώνει με το εμπόρευμα και να φύει, τσι παρακάλουνε κοντίνογο:
Πάρτε, καλοί άνθρωποι, πάρτε μισοτιμής… Πάρε, μπάρμπα, δεν θαν το μετα-νοιώσεις… Ο Μπάρμπα-Ξε-νοφώντας εμάτιαζε ένα νοφώντας εμάτιαζε ένα
στρομπούλικο γουρουνοπουλάκι – πάντα καλοφαγάς και σκέφτοντες ναν το τρώει ψητό ετρέχανε τα σά-λια του, μα τόνε κράτουνε η ιδέα τι βρισίδι θαν τόκανε η νοικοκυρά του αν ήγλεπε να προβαίνει με γουρούνι.
Γλέπεις, δάσκαλε…, είπε του δασκάλου που επέρναε για το σκολειό. Γλέπεις τι παθαίνω ο έρμος για να πά-ρω την κυρά-Καλιρρόη, γυ-ναίκα τσιβίλε; Τι να τση πω
αγόρασα γουρούνι”, θα με διώξει αφ’ το κονάκι μας…
-Κι είναι ανάγκη ματαρμπα-Ξενοφώντα να πεις “αγόρα σα γουρούνι”; Πες απλά “α γόρασα χοιρίδιο” και τότε η θεια Καλιρρόη θα το καλο δεχτεί… αστειεύτηκε ο δάσκαλος.
Ο μπαρμπα-Ξενοφώντας ετήραξε το δάσκαλο που εσκούτιζε στη γωνία κι εστρολογάρησε την κουβέντα του. Σαν και του φάνηκε όχι άσχημη σαν ιδέα.
Μωρέ, σαν καλά τα λέει ο δάσκαλος. Αν πω τση νοικοκυράς μου “αγόρασα … εγχειρίδιο” δεν θαν τση κακοφανεί!
Παίρνει το λοιπόν το γου-ρουνάκι – χωρίς πολλά – το βάνει… παραμόσκαλα για να μη σκούζει και δελέγκου το πάει σπίτι του και το κλει μέσα στο γαϊδουροκάλυβο. Μετά, μπαίνει στο κονάκι του κορδωμένος και με πολ-λή μουσούδα, για να μην του πάρει τον αέρα η νοικοκυρά του και τση λέει απότομα:
– Άκου, Καλιρρόη… αγόρασα ένα… εγχειρίδιο και δε θέλω κουβέντα!
Εκείνη, σκυμένη στο σκαφίδι εζούμωνε το ψωμί. Α-κούοντες τα λόγια του νοι-κοκύρη της τινάζεται απάνου και γυρίζει και τον τη-ράει ξαφνισμένη.
Εγχειρίδιο; Τι λες, χριστιανέ μου; Και τι θαν το κάμεις, μου λες;
Αϊ, τι να το κάνουνε, Καλιρρόη… Το θέλω για σφάξιμο!
Για σφάξιμος … Σύστριψε, χριστιανέ μου, μπονόρα μπονόρας Κι έπειτα, πως εί και γιομάτος λάσπες απ’ την μπάντα, εισακώθηκες με και νένανε κι είσαι έτσι κυλισμένος; Για ‘φτήνο σου μυρίσα νε σφαξίματα; Μπαα, σε καλό σου, μα, για πέσ’ μου σε παρακαλώ, που τόχεις το εγχειρίδιο; Αϊ, που τόχεις; Ασ’ το σ’ εμένανε μη μας εύρει κανένας μπελάς. Σ’ αβασκά-νανε πρωϊνιάτικα;
Γιατί σε πειράζει το σφάξιμο, εσένανε θα βάλω να σφάξεις; …, είπε ο μπαρμπα-Ξενοφώντας, που είχε αρ-χινήσει να βράζει με το φούρκισμα της νοικοκυράς του.
– Χριστιανέ μου, άσε μου το, άσ’ το ο’ εμένα σου λέω και πεσ’ μου με ποιόνε τσακώθη-κες και σ’ έκαμε σε φιήνα τα χάλια. Χάϊ του, λέω, γιατί θ’ απαρατήσω και το ζουμάρι έτσι να μείνει να ξυνίσει να πάει… χαμένο. Φέρ’ το, που τόχεις,
Κι αρχίνησε με τα χέρια της γιομάτα ζουμάρια κια λεύρια ναν του τσαρκαρεύει τοι τσέπες,
Που τόχεις, αϊ, λέε που τόχεις,
Κλειδί γυρεύεις, Καλιρρόη; μα δεν τόχω δα και στο κλειδί, ακλούθα με και Κλειδί γυρεύεις, Καλιρρόη; μα δεν τόχω δα και στο κλειδί, ακλούθα με και θαν το δγιείς και θα σ’ αρέσει…, είπε εκειός κάπως καλμά-δος.
Πηγή: Ρίτα Τσιντίλη Βλήσμα, αρχείο εφημερίδας Όστριας, Μάϊος 1996.
– Μα που τόκρυψες, βλοημένε, στο γαϊδουροκάλυβο; Α-χούουου, μεγάλο κακό σό-βαλε στο τσερβέλο ο τρισκατάρατος… Τι μου μερετάριζε τώρα στα γεράματα να δγιώ, η έρμη…, μαγκελεύτηκε η Καλιρρόη, γλέποντες ναν την πηαίνει γραμμή στο καλύβι ο νοικοκύρης της. Όταν όμως άνοιξε την πόρτα του ο μπαρμπα-Ξενοφώντας, επήε η μαγκούφω να πάθει στο μινούτο συγκοπή! Γρου, γρου, γρουουουου…, τινάχτηκε φουσέκι μεσ’ στα ποδάρια της γρούζοντες το… “εγχειρίδιο” κι εγίνηκε δελέ-γκου καπνός στο μονοπάτι για την ελευτερία, ενώ ο μπαρμπα-Ξενοφώντας ξεχύθηκε ξοπίσω του με τη γλώσσα ώξου αφ’ το τρεχά-κι, μα που ναν το προφιά-σει… Ακόμα τρέχει…
