Δύσκολος Φεβρουάριος θλιμμένος Φεβρουάριος,και ας πλησιάζει η άνοιξη,και τα φωτάκια που άναψαν παλεύουν να σπάσουν τη μαυρίλα του καιρού και της ψυχής,στο κοσμοπολίτικο Φισκάρδο του καλοκαιριού,αλλά το χειμώνα είναι πιο δυνατά καμιά φορά τα μαύρα πέπλα,ο ουρανός κι η θάλασσα.Είναι δύσκολος ο χειμώνας στο Φισκάρδο και είναι μέρες,κάμποσες μέρες,που έχει εικόνα εγκατάλειψης,λες και θαρρείς και τα καταράστηκε ο μεθυσμένος θεός του καλοκαιριού με τους ελάχιστους μετρημένους κατοίκους να κυκλοφορούν,αναπολώντας τις λαμπερές μέρες του καλοκαιριού,και περιμένοντας τις επόμενες.
Ποτέ δεν είχα βρεθεί Φεβρουάριο μήνα στο Φισκάρδο,φτάνοντας -κάποτε- ως τα μέσα Οκτώβρη ,τότε που ακόμα όλα ήταν πολύ γλυκά κι έπαιρνες αγκαλιά τη γαλήνη για να πορευτείς όμορφα,ένας χορός του έρωτα της ψυχής,αλλά τον Φεβρουάριο όλα τα βρήκα αλλιώς.Και να με συγχωρέσουν οι άνθρωποι εκεί,αλλά ένιωσα ένα σφίξιμο στην ψυχή,ένα μαντήλι μελαγχολίας να μου σφίγγει το λαιμό….Και αναρωτιέμαι …Να ήταν η ερημιά που τσίριζε και κραύγαζε και κουνούσε το δάχτυλο και φυσούσε μαυρίλα στο πρόσωπο; Να ήταν τα πολλά κλειστά μαγαζιά και κάποιοι εντελώς ερημωμένοι δρόμοι; Να ήταν η έλλειψη των θορύβων του καλοκαιριού; Μπορεί και όλα μαζί.Παρόλα αυτά ένιωθα μαγεμένος εκεί στις ερημιές,εκεί που η παραδοσιακή αρχιτεκτονική τα Βενετσιάνικα αρχοντικά, τα παστέλ χρώματα,τα πλακόστρωτα δρομάκια συνθέτουν αυτό το όμορφο περιβάλλον που δεν θέλεις να φύγεις ποτέ.
Περισσότερες φωτογραφίες στη σελίδα μας στο Facebook
