Όταν ο βασιλιάς της ζούγκλας, το λιοντάρι, βρεθεί περικυκλωμένος από ύαινες, το μεγαλείο του δεν εξαφανίζεται — απλώς δοκιμάζεται.
Οι ύαινες γελούν, ουρλιάζουν, χορεύουν γύρω του, μεθυσμένες από το πλήθος τους και τη μυρωδιά του φόβου.
Το λιοντάρι, μόνο, πληγωμένο, νιώθει το βάρος της μοναξιάς να γίνεται πιο ασήκωτο κι από τα δόντια τους.
Μα τότε, μέσα από το σκοτάδι, ακούγεται μια βρυχηθμός άλλος — όχι εχθρικός, αλλά αδερφικός.
Ένα δεύτερο λιοντάρι εμφανίζεται, φίλος, σύντροφος, σύμμαχος.
Και εκεί όπου πριν υπήρχε απελπισία, τώρα γεννιέται η ελπίδα.
Γιατί ακόμη κι ο βασιλιάς της ζούγκλας χρειάζεται, κάποιες φορές, έναν φίλο για να θυμηθεί τη δύναμή του.
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή —και στην ιστορία των λαών— όπου ακόμη και ο πιο ισχυρός, ο πιο περήφανος, εκείνος που θεωρείται «βασιλιάς», βρίσκεται περικυκλωμένος από ύαινες. Ύαινες αδίστακτες, που δεν επιτίθενται από θάρρος, αλλά από πείνα και κακία. Δεν πολεμούν γιατί έχουν δύναμη· πολεμούν γιατί μυρίζουν αδυναμία.
Το λιοντάρι, ο βασιλιάς της Ζούγκλας, γνωρίζει καλά ότι η εξουσία του δεν είναι τίτλος, αλλά ευθύνη. Όταν στέκεται μόνο απέναντι στο πλήθος των υαινών, το θάρρος του μετριέται όχι με τη βρυχηθμό του, αλλά με τη σιωπή της αναμονής. Εκεί, ανάμεσα στη ζωή και τον χαμό, αντιλαμβάνεται τη βαθύτερη αλήθεια:ότι ακόμη και ο πιο γενναίος χρειάζεται έναν σύμμαχο.
Οι ύαινες επιτίθενται συντονισμένα, με μανία. Ο βασιλιάς πληγώνεται, ορθώνεται ξανά, μα η αριθμητική της επιβίωσης είναι εναντίον του. Κι όμως, την κρίσιμη στιγμή, μέσα από τα δέντρα ακούγεται ένας δεύτερος βρυχηθμός. Ένα άλλο λιοντάρι, φίλος και συνοδοιπόρος, τρέχει προς το μέρος του. Οι ύαινες σαστίζουν, το πλήθος τους δεν αρκεί απέναντι στη φλόγα δύο ψυχών που ενώνονται. Μέσα σε λίγες στιγμές, η ισορροπία αλλάζει· η επίθεση σπάει, και ο βασιλιάς στέκεται ξανά στα πόδια του, ζωντανός — όχι μόνο χάρη στη δική του δύναμη, αλλά χάρη στη δύναμη της αλληλεγγύης.
Αυτή είναι η αλήθεια που συχνά ξεχνάμε.
Ότι κανείς, όσο ισχυρός κι αν είναι, δεν είναι άτρωτος.
Ότι το μεγαλείο δεν μετριέται με την ικανότητα να στέκεσαι μόνος, αλλά με τη σοφία να δέχεσαι βοήθεια όταν χρειάζεται.
Ότι οι ύαινες —της εξουσίας, της φθοράς, της συκοφαντίας ή της απελπισίας— τρέμουν μόνο ένα πράγμα: τη συμμαχία των λιονταριών.
Στον κόσμο μας, οι «ύαινες» δεν έχουν πάντα νύχια και δόντια· συχνά φορούν κοστούμια, μιλούν ευγενικά, κινούνται μέσα από μηχανισμούς, κανάλια και ψεύτικες φωνές. Και τα «λιοντάρια» δεν είναι πάντα βασιλιάδες, αλλά άνθρωποι που τολμούν να σταθούν ο ένας δίπλα στον άλλον, όταν όλα μοιάζουν χαμένα.
Το λιοντάρι σώθηκε εκείνη την ημέρα — όχι επειδή ήταν ανίκητο, αλλά επειδή δεν ήταν μόνο.
Και η Ζούγκλα θυμήθηκε κάτι που πάντα γνώριζε, μα συχνά ξεχνά:
πως η πραγματική δύναμη δεν βρίσκεται στον φόβο που εμπνέεις, αλλά στην εμπιστοσύνη που εμπνέεις.
