Η σημερινή αθώωση της Ρένας Δούρου δεν αποτελεί απλώς μια δικαστική απόφαση. Είναι ένα σημείο τομής, όπου η πολιτική μετατρέπεται σε απολογία και η διοίκηση απορροφά όλη τη βία ενός κράτους που αρνείται να λογοδοτήσει συλλογικά. Για χρόνια, η Ρένα Δούρου έγινε το σημείο πυκνότητας ενός θυμού που αρνήθηκε να στοχαστεί τις δομές: από το Μάτι έως τη Μάνδρα, από την αυθαιρεσία των οικισμών έως τη συστηματική υποχρηματοδότηση των μηχανισμών πρόληψης, το πρόσωπό της έφερε την ευθύνη που το κράτος διέχυσε παντού, εκτός από εκεί που πραγματικά εδράζεται: στην ιστορική του αδράνεια και στην πειθαρχία του θεάματος.
Η περίπτωση της Δούρου αποκαλύπτει τη μηχανική της αποπολιτικοποίησης μέσω προσωποποίησης. Το ελληνικό κράτος δεν λειτούργησε ποτέ ως ενιαίος θεσμός ευθύνης. Λειτουργεί ως πολλαπλή αποποίηση, ως δακτυλοδεικτούμενη μεταβίβαση ευθυνών. Όταν ένας πολιτικός μετατρέπεται σε σύμβολο συλλογικής ενοχής, ιδίως όταν πρόκειται για γυναίκα με έντονη δημόσια παρουσία και ανεξάρτητο λόγο, τότε έχουμε να κάνουμε όχι με απόδοση δικαιοσύνης, αλλά με εγκαθίδρυση προσωπικού αναθέματος. Η κοινωνία της διαφάνειας δεν θέλει αλήθεια. Θέλει αποδιοπομπαίους, θέλει να βλέπει, να δείχνει, να καταναλώνει «φταίχτες» κι ας είναι αθώοι.
Η αθώωση της Ρένας Δούρου είναι η επιβεβαίωση πως ο εχθρός είναι η μορφή, όχι το έγκλημα. Η πολιτική μορφή της Δούρου, η αμεσότητά της, η αναμέτρησή της με την τεχνοκρατία της κανονικότητας, έγινε στόχος γιατί διέκοπτε τη ροή της ευπρέπειας. Δεν πλήρωσε το λάθος της. Πλήρωσε το γεγονός ότι υπήρξε πολιτικό υποκείμενο με φωνή και με λόγο στην εποχή του μεταπολιτικού σιωπητηρίου. Η σημερινή απόφαση είναι μία νίκη απέναντι στην πολιτική της ανθρωποθυσίας, απέναντι σε μια δημοκρατία που ξεχνά, πάντα επιλεκτικά, ποιοι πραγματικά χτίζουν, καταστρέφουν ή σιωπούν.
