Ο ιερέας -δάσκαλος Παναγής Αντύπας
Σύντομο βιογραφικό του μέσα από αρχεία
Γράφει ο Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός
Καταγόταν από το χωριό Αντυπάτα της Ερύσσου και γεννήθηκε το 1885. Έγινε δάσκαλος κατόπιν προαγωγικών εξετάσεων και ήλθε πρώτος, όπως πρώτος παρέμεινε σε όλη του τη ζωή, όπου για χρόνια αγωνιζόταν για την καλύτερη εκπαίδευση των μαθητών.
Αρχικά εργάστηκε ως υποδιδάσκαλος στο δημοτικό σχολείο του Φισκάρδου το 1907 και τον επόμενο χρόνο έγινε στο ίδιο σχολείο δάσκαλος. Το 1918 θα υπηρετήσει στο σχολείο των Μεσοβουνίων που είχε την έδρα του στα Τουλιάτα. Θα πάρει διάφορες μεταθέσεις σε σχολεία του νησιού, όπως στης Αγίας Ευφημίας, στα Χιονάτα, έπειτα στο σχολείου στο Βαρύ και το 1931 στο Δημοτικό Σχολείο των Αντυπάτων, που αυτός πρότεινε και έκτισε με πολύ προσωπικό αγώνα, αξιοποιώντας την αρωγή του Κράτους.
Άφησε καλή φήμη ως ιερέας και δάσκαλος και έχαιρε την εκτίμηση των παιδιών και των γονέων τους. Το 1935 τον βρίσκουμε να έχει μετατεθεί και να διδάσκει στο Δημοτικό μονοτάξιο αρρένων στα Τρωϊανάτα.
Μελετώντας τη ζωή του και τη δράση του μέσα από τις εκθέσεις των τότε επιθεωρητών, συμπεραίνουμε πως ήταν ένας σπουδαίος ιερέας και λειτουργός της εκπαίδευσης.
«…ως άνθρωπος αρκετά αξιοπρεπής και με καλό κοινωνικόν. Ως ιερεύς φαίνεται να επέδειξε μεγάλον ζήλον και να εκίνησε την δυσφορίαν και τον φθόνον άλλων παραγόντων της περιοχής του και κατηγορήθη πως είχε κάποια περιπέτεια με μια διδασκάλισσα που συνυπηρετούσαν μαζί σε σχολείο του νησιού. Ως δάσκαλος ανήκει εις τους παλαιούς πρωτοβαθμίους με μόρφωσιν και αντίληψιν καλήν και με εργατικότητα και με απόδοσιν οπωσδήποτε αρκετήν…».(10-1-29)
«Εις το νεοσύστατον σχολείον Αντυπάτων, ένθα μετετέθη από του παρελθόντος έτους παρέσχων εργασίαν αξίαν παντός επαίνου, τω απενεμείθη δε το γέρας, διότι εις αυτόν οφείλεται η εκεί ανέγερσις διδακτηρίον διταξίου τύπου, αρίστου από πάσης απόψεως και μοναδικού ως στερεότητα, κομψότητα, και πολυτέλειαν. Αποτελεί το Α και το Ω της Κοινότητας αυτής. ( 20 Ιουλίου 1932.)
Πάντοτε δραστήριος και πολυπράγμων, πρωτοστατών εις πάσαν κίνησιν. (20-8-34)
Δυστυχώς τα δύσκολα χρόνια του Εμφυλίου, γύρω στα 1946, επειδή ήταν στη γραμμή του Βενιζελικός, μην μπορώντας να αντέξει τις διώξεις και τις αβάσιμες κατηγορίες σε βάρος του, πήρε την οικογένειά του και πήγε στην Αθήνα.
Χήρεψε νωρίς και του δόθηκε το ιερατικό αξίωμα του Αρχιμανδρίτη. Στην Αθήνα εγκαταστάθηκε κοντά στον Λυκαβηττό, όπου λειτουργούσε στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.
Αργότερα έμεινε στα Ηλύσια σε μια μπαράκα κάποιας εκκλησίας και πάντα πιστός στο καθήκον του καθώς ήταν, έγινε ο ιδρυτής της εκκλησίας που βρίσκεται σήμερα εκεί , τον Άγιο Χαράλαμπο.
Πέρασαν τα χρόνια, καταλάγιασαν τα πάθη και οι κομματικές αντιπαραθέσεις, και, κάθε καλοκαίρι ερχόταν στο νησί του και ιδιαίτερα στην Έρυσσο, που τόσο αγάπησε.
Είθε η μορφή αυτού του ιερέα και δασκάλου, να είναι πάντοτε φωτεινός φάρος και πυξίδα για κάθε καλό που απαιτεί και θέλει το λειτούργημα του Αληθινού Δασκάλου.



