Μια βαριά αρρώστια έχει εξαπλωθεί τα τελευταία χρόνια σ ‘ολόκληρο τον πλανήτη.
Οι βιασμοί και οι δολοφονίες των γυναικών.
Η βία κατά των γυναικών έτσι όπως τη βλέπουμε να συμβαίνει στον κοινωνικό χώρο, μοιάζει
επίθεση κατά της ίδιας της ζωής, αφού η γυναίκα είναι η πηγή της ζωής !
Ο βιασμός μιας γυναίκας είναι βιασμός κατά της ζωής!
Όμως τι είδους πόλεμος είναι αυτός που άνοιξαν οι άντρες κατά των γυναικών! Ποιο είναι το προφίλ του κακοποιητή, ποιά είναι τα σημάδια
που δεν είδαν οι γυναίκες, που κακοποιήθηκαν, που δολοφονήθηκαν!
Τι συμβαίνει άραγέ στο μυαλό και στη ψυχή του γυναικοκτόνου ! Είναι απλά μισογύνης, είναι απλά το θύμα μιας σκοτεινής μητέρας ανίκανης
για αγάπη , έχει κι αυτός υποστεί κακοποίηση ή πρόκειται για μια εγκληματική προσωπικότητα!
Ισως αυτού του είδους η βία θα μπορούσε να είχε προληφθεί, αν η γυναίκα αναγνώριζε τα πρώιμα σημάδια στη συμπεριφορά ενός άντρα
καθώς και ορισμένα χαρακτηριστικά προσωπικότητας που παραπέμπουν σε σκέψεις σχετικά με τη βία.
Σίγουρα η βία που στοχεύει στην καταστροφή του αντικειμένου της αγάπης δεν είναι καινούργια. Η κατανόηση όμως μιας τέτοιας συμπεριφοράς
είναι εξαιρετικά περίπλοκη υπόθεση ακόμη κι απ’ τους ειδικούς επιστήμονες. Είναι επίσης δύσκολο να απαντήσει κανείς, γιατί τόσο μεγάλα
ποσοστά βίας εμφανίζονται σε οικείες σχέσεις. Σχέσεις συμβίωσης ή γάμου.
Κοινωνικοί ψυχαναλυτές και ψυχίατροι έχουν μιλήσει για βασικά χαρακτηριστικά του κακοποιητή, όπως η παθολογική άρρωστη ζήλεια που
εκδηλώνεται με παράνοια ,η υπερβολική δοτικότητα,ο έλεγχος για την καθημερινότητα και τις σχέσεις της συντρόφου, συζύγου, λέξεις που
πληγώνουν ,που μπερδεύουν, πού δημιουργούν αμηχανία και ασάφεια, κτητικότητα, εμμονές, μα κυρίως η αίσθηση που βιώνει ως βεβαιότητα,
ότι η αγαπημένη του τον απατά.
Τέτοιες συμπεριφορές θα πρέπει να δημιουργούν ερωτηματικά .Ερωτηματικά που έχουν να κάνουν με το κατά πόσο μπορούν αυτοί οι άνθρωποι
να σχετιστούν με αμοιβαιότητα. Να αναγνωρίσουν δηλαδή πως το αντικείμενο του πόθου τους και της αγάπης τους υπάρχει ως ξεχωριστή
προσωπικότητα και όχι ως υποχείριο ή προέκταση του εαυτού τους.
Το αίσθημα κατωτερότητας, η έλλειψη εμπιστοσύνης, η εσωτερική ανασφάλεια μαζί με την αδιαμόρφωτη και ενδεχομένως άγνωστη σχέση με τη μητέρα σαν αρχετυπικό σύμβολο ,δημιουργούν συμπλέγματα ναρκισσιστικής προσωπικότητας, όπου η εξάρτηση, η ταπείνωση, ο φόβος η απειλή,
μπερδεύονται με τον έρωτα την αγάπη τη σχέση…..Οι άντρες που κακοποιούν, πολύ περισσότερο αυτοί που φθάνουν στο φόνο ,είναι απόλυτα
εξαρτημένοι από τις συντρόφους τους. Το μίσος και η αγάπη γι’ αυτές δημιουργούν στο μυαλό τους μια παρανοϊκή πραγματικότητα την οποία
δέχονται ως αλήθεια. Η επιθυμία ολοκληρωτικής κατοχής και απόλυτου ελέγχου είναι το τελικό αποτέλεσμα. Αυτό επιζητούν. Όταν αυτό το ζητούμενο
δεν είναι ορατό ή απομακρύνεται λόγω των διαφορετικών επιθυμών της συντρόφου…..Τότε η σύντροφος θέτει τον εαυτό της σε κίνδυνο….
Ψυχίατροι που ήρθαν σε επαφή με δολοφόνους γυναικών μας περιγράφουν την έκπληξή τους , κάτι που δεν μπορούσαν καθόλου να φανταστούν,
όταν απέναντί τους , εμφανίστηκαν άνθρωποι φαινομενικά ήρεμοι, ευγενικοί και ιδιαιτέρως συγκαταβατικοί. Τίποτε δεν μπορούσε να φανερώσει
τον ψυχοπαθητικό και σαδιστικό χαρακτήρα τους.
Γι αυτούς και άλλους πολλούς λόγους ,που δεν μπορεί κανείς να αναφέρει σε ένα μικρό γενικό κείμενο ,ενός τόσου μεγάλου και περίπλοκου
θέματος, θα ήταν ίσως καλύτερο οι ειδικοί επιστήμονες με τους αρμόδιους θεσμικούς φορείς , να ασχοληθούν με την πρόληψη αναζητώντας και καταγράφοντάς τα χαρακτηριστικά ,όσα μπορούν να διαγνωστούν, που υποδηλώνουν ακραίες και επικίνδυνες συμπεριφορές…
Συμπεριφορές που θα μπορούσαν να αποτελούν απειλή για την συναισθημετική ψυχική και σωματική ακεραιότητα των γυναικών.
Το αν η γυναικοκτονία ως όρος, μπορεί να ενταχθεί σαν ξεχωριστό ποινικό αδίκημα ιδιάζουσας βαρύτητας ,έχει τη σημασία του ,
ωστόσο αυτό που πρέπει να αποτελέσει κοινό τόπο στο δημόσιο διάλογο για τις γυναικοκτονίες είναι ο γυναικοκτόνος!
