Προκοπάτα.
Το μεγάλο χωριό, που τον καιρό της Βενετοκρατίας είχε ξεπεράσει σε πληθυσμό τα γειτονικά Ραζάτα, τα Φαρακλάτα και τα Διλινάτα, έχασε την ευλογία του Αβραάμ, μετά την αποπομπή του Αγίου Γερασίμου.
Το χωριό “που δεν θα πρόκοβε ποτέ”, αφού έδιωξε τον προστάτη του νησιού του ονομάστηκε Προκοπατα από τους μετέπειτα κατοίκους του. Για να εξαγνιστεί και να χαθεί η φθοροποιός δύναμη που της κληρονομήσαν, οι άλλοτε μιμούμενοι τον εβραϊκό όχλο στο πρετόριο τη Μεγάλη Παρασκευή προγονοί τους. Ούτε οι πολλές εκκλησίες ούτε ο αριθμός των κατοίκων του όμως το διέσωσε από την φθορά της παρακμής που προκάλεσε η συλλογική συμπεριφορά τους.
Ο ναός του Αγίου Νικολάου βρίσκονταν κοντά στην εκκλησία του Δραπάνου. Εκκλησία που ευημερούσε έως και την Βενετοκρατία, με τη χαρακτηριστική “διπλή Αγία Τράπεζα”. Τέτοιοι ναοί είχαν αποκτήσει δισυπόστατη δογματική λειτουργικότητα. Πρόκειται για καθολικούς κυρίως ναούς που ανήκαν σε ιδιώτες άρχοντες, των οποίων οι κληρονόμοι ασπάστηκαν την ορθοδοξία. Οι εκκλησίες λοιπόν αποκτούσαν και δεύτερη Αγία Τράπεζα. Τέτοια ήταν και ο Άγιος Νικόλαος. Οι έριδες μεταξύ των ορθοδόξων και των καθολικών ιερέων δεν ήταν σπάνιες, ιδιαίτερα όσον αφορά τους ιερείς που είχαν ασπαστεί τον ριζοσπαστισμό. Αλλά και χωρίς αυτό, η ετερόκλητη συγκατοίκηση που επιβάλλονταν απο τη φύση της εκκλησίας, προκαλούσε δογματικές και λατρευτικές συγκρούσεις. Ο ιερέας της κάθε αρχοντικής οικογένειας, έρχονταν σε σύγκρουση με τον καθολικό είτε όταν ευρίσκονταν μέσα στην εκκλησία είτε σε κάποια κοινωνική συναναστροφή.
Μια Μ. Πέμπτη μη τέτοια σύγκρουση οδήγησησε σε φονικό! Ο ορθόδοξος ιερέας, της οικογένειας Δελλαδέτσιμα, σκοτώνει τον καθολικό ιερέα μέσα στην εκκλησία μετά από έντονη διαφωνία και διαπλικτισμούς. Ο ιερέας που κάνει το αποτρόπαιο φονικό, βρίσκει καταφύγιο στον ιερέα της οικογένειας Προκοπάδων και κρύβεται από την πρεσβυτέρα σε μια κρυψώνα κοντά στον ναό της Αγίας Μαρίνας. Η πρεσβυτέρα όμως ήταν κοινωνικό ον και φρόντισε να διαδώσει εντός λίγων όρων το συμβάν. Ο παπας- φονιάς πλέον, έθετε σε κίνδυνο όχι μόνο τον παπά και τη παπαδιά, απλά ολόκληρο το χωριό. Μετά από απόφαση του χωριού, ο ιερέας παραδόθηκε στις αρχές και καταδικάστηκε σε θάνατο τη Μεγάλη Παρασκευή. Μάλιστα τον παρέδωσαν εκατόν πενήντα κάτοικοι του χωριού. Αρνήθηκαν όμως το γεύμα με κρέας που τους προσέφερε ο προβλεπτής, διότι ΝΗΣΤΕΥΑΝ!
Η προδοσία του συμπατριώτη τους δεν έγινε αποδεκτή ούτε από τους Ενετούς που εξανάγκασαν τους κατοίκους να φάνε το κρέας.
Το νήμα όμως του κακού είχε αρχίσει να ξετυλιγεται. Έτσι, η τιμωρία δεν σταμάτησε εκεί. Στην επιστροφή, μεταξύ των κατοίκων ξεκίνησε σοβαρή λογομαχία που κατέληξε σε αιματηρή σύγκρουση. Από τους εκατόν πενήντα, μόνο εβδομήντα επέστρεψαν στα ” Προκοπατα”. Μάλιστα οι επιζώντες μετέφεραν στους ώμους τους τους νεκρούς και επέστρεψαν στο χωριό. Τι θέαμα! Στον πόλεμο της ηθικής τα Προκοπάτα έχασαν ξανά.
Όλοι οι νεκροί, θάφτηκαν σε ομαδικό τάφο για να μην ξεχαστεί ποτέ το γεγονός. Τη Λαμπρή, ακολούθησε νέο φονικό μέσα στην εκκλησία. Η παρακμή είχε ξεκινήσει και η κατάρα που φαίνεται ότι σκέπασε όλο τον τόπο είχε βρει έδαφος να καρπίσει.
Το γεγονός, αναφέρει ο Αγγελοδιονύσιος Δεμπόνος στο βιβλίο του : Η Κεφαλονιά του θρύλου και της παράδοσης. Οι μέρες της μεγάλης εβδομάδας ειδικότερα η Μεγάλη Παρασκευή είναι ημέρες όπου ο άνθρωπος μέσα από το συμβολικό πένθος εις μνήμη της σταυρώσεως του Κυρίου μας, εξαγνίζεται πνευματικά. Αποκόπτεται από τις αδυναμίες του και μετατρέπεται στην προπρωτικη του φύση, καθαγιασμένη από την δυνατότητα της συνθέωσης που της έδωσε η θυσία του Χριστού
Καλή Ανάσταση
