Γράφει ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος*
Όταν ήμασταν μικρά παιδιά παίζαμε ένα παιχνίδι το “μακριά γαϊδούρα”.
Νομίζω πως κάποιοι το θυμόμαστε σίγουρα!
ΑΒ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ - ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΟΚΚΥΛΙΑ ΕΠΕ
Το παιχνίδι παιζόταν από δύο ομάδες, τα μέλη της μία ομάδα σχημάτιζαν μία σειρά σκυμμένοι και η άλλη ομάδα έπαιρνε φόρα και πηδούσαν πάνω από τις πλάτες των σκυμένων παιδιών.
Εάν τα κατάφερναν να μείνουν πάνω στη γαϊδούρα κέρδιζαν!
Τα χρόνια πέρασαν η “μακριά γαϊδούρα” έμεινε πίσω στις αλησμόνητες γειτονιές που μεγαλώσαμε.
Για πολλούς από εμάς όμως έμεινε η συνήθεια του παιχνιδιού, να σκύβουμε για να ανέβουν άλλοι στην πλάτη μας όχι για να παίξουν μαζί μας αλλά για να πάρουν απ’ τον ιδρώτα και την καλοσύνη μας, την προσφορά και το φιλότιμό μας.
Αλήθεια πόσοι έχουν ανέβει σε αυτήν την φουκαριάρα πλάτη έχετε σκεφτεί;
Αφεντικά που νομίζουν ότι δίνοντας το μεροκάματο έχουν το δικαίωμα να προσβάλουν να θιγούν να ποδοπατούν τον εργαζόμενο πατώντας στην πλάτη του, ποντάροντας στην ανάγκη του.
Συνάδελφοι που συνεχώς καλύπτονται πίσω από τις πλάτες άλλων διεκπεραιώνοντας και τις δικές τους εργασιακές υποχρεώσεις.
Φίλοι που πίνουν της Λήθης το νερό στο όνομά σου ξεχνώντας τι έχεις κάνει για αυτούς , χρησιμοποιούν την πλάτη σου ως μέσο για τους στόχους τους. Φυσικά από τη λίστα δεν λείπουν κάποιοι απ’ τους λεγόμενους “συγγενείς” πόσες αγγαρίες έχει προσφέρει η καλοσύνη σου; Πόσοι από αυτούς έχουν πατήσει στην συγγένεια; Στο φιλότιμο.
Κάντο βρε εσύ συγγενής σου είναι.
Και εσύ κάνεις, κάνεις… τρέχεις κάθε μέρα για αυτούς, όταν όμως χρειαστείς την βοήθεια τους τότε τα πράγματα περικλέκονται.
Πόσα δανεικά φτερά σου έχουν προσφέρει αγάπες που πλήρωσες με ακριβό επιτόκιο ;
Τελικά πόσους ανθρώπους μπορούμε να αντέξουμε πάνω στην πλάτη μας και γιατί τόσοι πολλοί προσπαθούν να ανέβουν ;
Ίσως είναι στην φύση του ανθρώπου, ίσως η μόδα της νέας κοινωνίας να βρίσκουν άτομα να εκμεταλλεύεονται.
Άτομα με αδαμάντινο χαρακτήρα που έχουν μάθει να προσφέρουν χωρίς ανταλλάγματα.
Άτομα που την ψυχή τους δεν την διακατέχει η πονηριά αλλά η αγάπη, άτομα που στην λέξη “συμφέρον ” βάζουν ένα “κοινό” μπροστά. Άτομα όπως είσαι εσύ που παλεύεις για όλους και για όλα αφήνοντας τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα.
Έχεις φορτωθεί τόσα περιστατικά τέτοια πάνω σου που τα γόνατα σου αρχίζουν να λυγίζουν.
Δεν είσαι καλά πλέον ψυχολογικά, δεν γελάς και αυτό φαίνεται. Τα βάζεις με θεούς και δαίμονες ακόμα και με την τύχη σου μα ξέρεις πως ο μόνος υπαίτιος σε όλη αυτήν την κατάσταση είσαι εσύ.
Δεν γίνεται να θες να δεις ουρανό όταν είσαι συνεχώς σκυμμένος.
Πέτα τα περιττά βάρη από πάνω σου!
Τότε θα δεις τα πάντα να αλλάζουν. Αφού έχεις την δύναμη να κουβαλάς τόσο μαρτύριο έχεις και την δύναμη να το αποτινάξεις!
Τότε μόνο οι άλλοι θα κατέβουν.
Αυτό να θυμάσαι!
Είσαι πιο δυνατός από όσο νομίζεις!
Για αυτό ξέχνα το παιχνίδι που επέτρεπες.
Ζήσε και εσυ, καλοκαίρι έρχεται!
*Ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος ασχολείται με την ποίηση την συγγραφή, και είναι συντάκτης στο kefalonia focus και σε site της ομογένειας.
