«Για μια… κίτρινη γραμμή»
Πάνε σχεδόν εννέα (9) μήνες που “παίζουμε” με μια κίτρινη γραμμή. Σε μια γειτονιά του Αργοστολίου παίζουμε το… κρυφτούλι για το αν μια κίτρινη γραμμή είναι νόμιμη ή όχι. Σύμφωνα με την ιδιοκτήτρια πρόκειται για είσοδο σε νόμιμο πάρκινγκ ή θέση αποκλειστικής στάθμευσης. Αν ισχύει και είναι νόμιμη, τότε καλώς υπάρχει. Αλλά αν δεν είναι;
<
Όταν προσφεύγω εγγράφως στις αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες και ζητώ τα απαραίτητα δικαιολογητικά που να αποδεικνύουν τη νομιμότητα αυτής της γραμμής, και η απάντηση που λαμβάνω (επίσης εγγράφως) είναι ότι δεν υπάρχουν δικαιολογητικά, τότε με ποιο δικαίωμα η Δημοτική Αστυνομία βεβαιώνει παράβαση και κόβει πρόστιμο;
Και ενώ έχω κάνει δύο (2) αιτήσεις για να μου χορηγηθεί αντίγραφο της σχετικής άδειας, η απάντηση είναι… σιωπή. Επιπλέον, ο ίδιος ο υπάλληλος που με βεβαίωσε την παράβαση, όταν του ζήτησα το σχετικό έγγραφο, μου είπε ότι δεν το έχει! Και τότε, γιατί με έγραψε;
Αναρωτιέμαι, τελικά, στις δημοτικές υπηρεσίες ποιοι κατέχουν τις θέσεις και με ποια ευθύνη; Για να εξυπηρετούν όποιον θέλουν και όπως θέλουν; Υπάρχει νομοθεσία ή κάνουμε ό,τι μας συμφέρει;
Αν δεν υπάρχει, τότε να πάρω κι εγώ ένα κουτί κίτρινη μπογιά και να βάψω έξω από το κατάστημά μου, το σπίτι μου, ή όπου αλλού με βολεύει. Να κρατήσω κι εγώ τη θέση μου. Γιατί όχι;
Στο Αργοστόλι, όπου το πρόβλημα της στάθμευσης γίνεται όλο και πιο έντονο, θα συνεχίσουμε να επιτρέπουμε στον καθένα να καταλαμβάνει δημόσιο χώρο όπως θέλει; Θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε τις καρέκλες, τα καφάσια, τα παλιά μηχανάκια και τους παράνομους κώνους;
Αν σε αυτά τα μικρά υπάρχει αδιαφορία και συγκάλυψη, πώς περιμένουμε να πάνε τα πράγματα μπροστά; Πού είναι η ατομική και θεσμική ευθύνη;
Και μετά μας “μαράνανε” τα μεγάλα έργα ανάπλασης, με… ευρωπαϊκές προδιαγραφές, αλλά χωρίς ίχνος ουσίας. Όλα για τις φωτογραφίες και τίποτα για την καθημερινότητα του πολίτη.
Με τιμή και εκτίμηση,
Αικατερίνη Θεοτοκάτου (Κομμώτρια)
Θέλετε να το διαμορφώσουμε και σε μορφή επιστολής προς κάποια τοπική εφημερίδα ή επίσημο φορέα;
