Στην Ελλάδα του 2025, δεν είναι μόνο η πολιτική που επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Είναι και οι ρόλοι. Ειδικά όταν κάποιος παριστάνει τον αυστηρό επικριτή της εξουσίας, την ίδια στιγμή που στρογγυλοκάθεται δίπλα της με αντάλλαγμα μια έμμισθη θέση.
Στην περίπτωση αυτή, μιλάμε για τον “αριστερούλη” — όπως εύστοχα χαρακτηρίζεται — που μετατράπηκε από διαχειριστής τοπικής ιστοσελίδας, γνωστός για τις “προοδευτικές” θεωρίες του, σε σιωπηλό υπηρέτη του κατεστημένου.
Ένας άνθρωπος που μεταπηδά από ιδέα σε ιδέα ανάλογα με το συμφέρον του, που κρίνει και καταγγέλλει μέχρι να ανοίξει η πόρτα, και μετά… σιωπά.
Από τη “ριζοσπαστική” κριτική… στην αγκαλιά του Δήμου……
Πριν λίγο καιρό, αρθρογραφούσε με πάθος εναντίον της δημοτικής αρχής. Της ίδιας δημοτικής αρχής που σήμερα υπερασπίζεται με σιωπή και “προγραμματική ευθυγράμμιση”. Δεν χρειάστηκαν πολλά: μια σύμβαση, μια τοποθέτηση, ένα “ευχαριστώ” με μισθό.
Και κάπως έτσι, από “ανεξάρτητος” έγινε εξαρτημένος.
Από “αντισυστημικός”, ενσωματωμένος.
Από “επαναστάτης του πληκτρολογίου”, σιωπηλός και λάτρης της φιλοσοφίας και της θεωρίας.
Με λίγα λόγια, ένας ακόμη που βάφτισε την υποχώρηση “ωριμότητα” και τη σιωπή “πολιτισμένη αποδοχή”.
Για ποια αριστερά μιλάμε;
Είναι πράγματι προνόμιο να είσαι αριστερούλης με ασθενή μνήμη και δυνατή όρεξη για διορισμούς.
Να φωνάζεις κατά της “πελατειακής λογικής” και την ίδια στιγμή να επιβιβάζεσαι πρώτος στο καράβι της εξουσίας, όταν σε καλέσουν.
Αλλά για ποια αριστερά μιλάμε; Για εκείνη που ποτέ δεν συγκρούστηκε στ’ αλήθεια, αλλά διαχειρίστηκε πρόθυμα ό,τι της προσφέρθηκε; Που μίλησε για αρχές μόνο μέχρι να βολευτεί; Που βάφτισε τη στροφή “αναγκαία” και την υποταγή “ευθύνη”;
Στην Κεφαλονιά, και όχι μόνο, η κοινωνία γνωρίζει. Θυμάται. Παρακολουθεί. Και όσο κι αν κάποιοι αλλάζουν χρώμα και στρατόπεδα, η αξιοπιστία δεν αγοράζεται με έναν μισθό. Ούτε με μια θέση. Χάνεται με την πρώτη υπογραφή.
