-«Μαμά, τι είναι ο βιασμός;»
Ρώτησε ένα κορίτσι την ώρα που έπαιζε με τη μαμά του. Και η μάνα του κατάπιε το σάλιο της, γιατί δεν υπάρχει καμία λέξη στον κόσμο αρκετά καθαρή για να περιγράψει τη βρωμιά.
Ο βιασμός, παιδί μου, είναι όταν σου κλέβουν το σώμα χωρίς να το ρωτήσουν, απάντησε.
Και μαζί με το σώμα, σου κλέβουν και τη φωνή.
Δεν είναι έγκλημα μόνο στο σώμα. Είναι ξεκοίλιασμα ψυχής.
Είναι όταν ένα κορίτσι που φόρεσε το φουστάνι του για εκείνο το αγόρι που της άρεσε,
ξαφνικά ανακαλύπτει ότι η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται ούτε για τα όνειρά της, ούτεγια το φουστάνι της, ούτε καν για την ίδια. Μόνο για να πει «αυτή έφταιγε», «τον προκάλεσε», «είναι χαζή».
Είναι το στημένο ρεφρέν του πολιτισμού μας.
Η ενορχηστρωμένη συμφωνία της συνενοχής.
Μαμά, τι είναι ο βιασμός;
Είναι να βλέπεις την κόρη σου να μεγαλώνει με γεμάτα αμηχανία χέρια. Να μαθαίνει να φυλάει το γέλιο της, το βλέμμα της, το περπάτημά της, σαν να είναι όλα επικίνδυνα. Γιατί της είπαν ότι αν δεν τα μαζέψει καλά, «κάτι θα της συμβεί».
Κι αν της συμβεί, «κάτι θα έκανε κι αυτή», το γνωστό παραμύθι.
Ο βιασμός, παιδί μου, δεν είναι μόνο μια πράξη.
Είναι μια ολόκληρη βιομηχανία φόβου που κατασκευάζει γυναίκες-πακέτα.
Γυναικεία αντικειμενοποίηση.
Συσκευοποίηση της «χαζής γκόμενας», της «ανεκτικής νοικοκυράς», της «υπάκουης», της «βουβής».
Κι αυτοί που κακοποιούν τα σώματα, ήταν κάποτε παιδιά.
Παιδιά που τα έμαθαν πως οι γυναίκες είναι έπιπλα. Τα έμαθαν να γελάνε όταν τις κοροϊδεύουν, να χαστουκίζουν όταν τις βαριούνται. Τα έμαθαν πως έχουν δικαίωμα να βασανίζουν ανθρώπινες σάρκες και ψυχές.
Μαμά, τι είναι ο βιασμός;
Είναι να ζεις με ένα τραύμα που δεν φαίνεται στο δέρμα.
Είναι να κάνεις μπάνιο και να μην καθαρίζεις.
Είναι να κοιμάσαι και να ξυπνάς στο ίδιο σκοτεινό δωμάτιο που σου έχτισαν.
Είναι να σου κόβουν την πίστη στην καλοσύνη.
Και να θυμάσαι, παιδί μου,
οι κακοποιημένες γυναίκες έχουν οικογένεια και όνομα.
Δεν είναι ανώνυμα σώματα σε αστυνομικά ρεπορτάζ.
Είναι οι φίλες μας, οι γειτόνισσές μας, οι ίδιες μας οι κόρες.
Και δεν αρκεί να φυλαχτούν οι Ελένες.
Ήρθε καιρός να σταματήσουν οι Πάρηδες και οι Μενέλαοι να τις κλέβουν.
Να μάθουν πως το σώμα δεν είναι ένα χαρτόκουτο.
Δεν το ανοίγεις για να πάρεις κάτι και να το πετάξεις.
Το σώμα είναι σπίτι.
Είναι ιερό.
Είναι ο χάρτης της ζωής.
Με αυτό ερωτευόμαστε, κλαίμε, χαιρόμαστε, γελάμε, χορεύουμε, αγκαλιαζόμαστε.
Με αυτό κάνουμε τις πρώτες μας φιλίες, δίνουμε το πρώτο φιλί. Κι όποιος μπαίνει χωρίς άδεια, είναι εισβολέας, είναι φονιάς.
Μαμά, τι είναι ο βιασμός;
Είναι αυτό που συμβαίνει όταν οι άνθρωποι σταματούν να σέβονται το ανθρώπινο.
Κι αυτός είναι ο χειρότερος πόλεμος από όλους.
Αυτός που γίνεται στα μουλωχτά.
Μόνο που, αυτή τη φορά,
καιρός να γίνει μια φορά και ένας Τρωικός Πόλεμος για τις Ελένες του κόσμου τούτου…
Κωνσταντίνα- Μανόλια Ροσολύμου
