Η απογοήτευση και η πίκρα μιας μητέρας αποτυπώνουν με τον πιο καθαρό τρόπο την εικόνα που παρουσίασε το Αργοστόλι μέσα στις γιορτινές ημέρες. Η κα Μαρία Λιάτου, με την αγωνία κάθε γονέα να χαρίσει λίγες όμορφες στιγμές στο παιδί του, πήρε το φέρι και ταξίδεψε από το Ληξούρι στο Αργοστόλι, ελπίζοντας να βρει μια πόλη ζωντανή, φωτεινή και γεμάτη χριστουγεννιάτικη διάθεση. Δυστυχώς, η πραγματικότητα που αντίκρισε ήταν εντελώς διαφορετική.
Φτάνοντας στην πόλη, η κεντρική πλατεία ήταν σχεδόν άδεια. Καφετέριες κλειστές, ελάχιστος κόσμος και ένα παγοδρόμιο που, αντί να αποτελεί πόλο έλξης για τα παιδιά, φιλοξενούσε μόνο τη μικρή της κόρη, χωρίς καμία παιδική συντροφιά. Η εικόνα αυτή από μόνη της αρκούσε για να δημιουργήσει αίσθημα αμηχανίας και απογοήτευσης, τόσο στη μητέρα όσο και στο παιδί.
Η ελπίδα ότι στο θέατρο θα υπήρχαν δράσεις ή εκδηλώσεις για παιδιά, όπως συνηθίζεται τις ημέρες των Χριστουγέννων, διαψεύστηκε γρήγορα. Το θέατρο βρέθηκε κλειστό. Παρ’ όλα αυτά, η κα Μαρία προσπάθησε να κρατήσει ζωντανό το κέφι της μικρής, προτείνοντας μια βόλτα στο Λιθόστρωτο, πιστεύοντας πως ίσως εκεί η εικόνα θα ήταν διαφορετική. Όμως και εκεί, η ερημιά κυριαρχούσε. Ελάχιστοι περαστικοί, σχεδόν καμία κίνηση, καμία αίσθηση γιορτής.
Επιστρέφοντας ξανά στο θέατρο, με την ελπίδα μήπως κάτι είχε αλλάξει, το βρήκαν για δεύτερη φορά κλειστό. Το ερώτημα προέκυψε αβίαστα: πώς είναι δυνατόν, τέτοιες γιορτινές ημέρες, η πρωτεύουσα του νησιού να μοιάζει τόσο άδεια και ανενεργή, ειδικά σε ό,τι αφορά δράσεις για παιδιά και οικογένειες;
Απογοητευμένες και οι δύο, πήραν τελικά το φέρι και επέστρεψαν στο Ληξούρι. Εκεί, η εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική. Η πλατεία γεμάτη κόσμο, οι καφετέριες ανοιχτές, παιδιά να παίζουν και να γελούν, μια αίσθηση ζωής και γιορτής που έλειπε εμφανώς από το Αργοστόλι. Η φράση της μικρής κόρης, αυθόρμητη και αφοπλιστική, αποτύπωσε όλη την ουσία: «Μαμά, γιατί με πήγες στο Αργοστόλι και δεν έμεινα εδώ να παίξω;».
Η μαρτυρία αυτή δεν είναι απλώς μια προσωπική απογοήτευση. Είναι ένα καμπανάκι για το πώς βιώνουν την πόλη οικογένειες και παιδιά, ειδικά σε περιόδους που θα έπρεπε να κυριαρχεί η χαρά, η ζωντάνια και η γιορτινή διάθεση. Οι πόλεις κρίνονται από την καθημερινότητά τους και, κυρίως, από το αν μπορούν να προσφέρουν χαμόγελα στα παιδιά τους. Και αυτή η εικόνα, όπως την περιγράφει μια μητέρα, γεννά εύλογα ερωτήματα και προβληματισμό.
