Η βαριά ήττα της Εθνικής στο Eurobasket 2025 δεν είναι απλώς μια αγωνιστική αποτυχία. Είναι η αντανάκλαση ενός ολόκληρου συστήματος που παραμένει καθηλωμένο στο παρελθόν, την ώρα που η Ευρώπη και ο κόσμος τρέχουν με ταχύτητες… NBA.
Η χθεσινή ήττα της Εθνικής δεν ήταν ένα απλό αρνητικό αποτέλεσμα. Ήταν η πιο ηχηρή απόδειξη ότι το ελληνικό μπάσκετ έχει μείνει πίσω – όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά κυρίως δομικά.
Σε μια εποχή που το μπάσκετ έχει εξελιχθεί ραγδαία, με έμφαση στην ταχύτητα, την αθλητικότητα, την εκτέλεση στο τρίποντο και τη δημιουργία από προσωπικές ενέργειες, η Ελλάδα εμφανίστηκε ξανά εκτεθειμένη.
Η Εθνική ομάδα έπεσε μαχόμενη απέναντι σε ανώτερη αντίπαλο, σε ένα ματς που ανέδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τις αδυναμίες του ελληνικού μπάσκετ. Δεν πρόκειται για μια απλή ήττα – είναι μάθημα και καμπανάκι για το αύριο.
Η σύγχρονη πραγματικότητα του αθλήματος απαιτεί ταχύτητα, αθλητικότητα, σουτ και δημιουργία από το ένας-εναντίον-ενός. Στοιχεία στα οποία η Ελλάδα υστερεί. Από την εποχή του Αλβέρτη και του Βασιλειάδη έχουμε να δούμε γνήσιους σουτέρ, ενώ η αδυναμία στη ντρίμπλα και στη γρήγορη εκτέλεση είναι πλέον εμφανής σε κάθε επίπεδο.
Ο Εργκίν Αταμάν, συχνά κατηγορούμενος για απλοϊκό παιχνίδι, διάβασε άψογα το ματς. Με ασφυκτική άμυνα και συνεχείς προσαρμογές, έκλεισε κάθε διάδρομο, οδηγώντας την Ελλάδα σε πολλά λάθη. Την ώρα που η δική μας ομάδα ματώναμε για ένα καλάθι, οι αντίπαλοι έβρισκαν τρόπο να σκοράρουν με ευκολία.
Το αποτέλεσμα μοιάζει φυσιολογικό: απλώς χάσαμε από καλύτερη ομάδα. Αυτό που μένει όμως είναι η αίσθηση ότι έλειψε η πνευματική ετοιμότητα και η διάθεση για υπέρβαση – και εδώ η ευθύνη βαραίνει και τον πάγκο.
Πιο ανησυχητική όμως από την ήττα είναι η προοπτική. Το ελληνικό μπάσκετ δείχνει να πάσχει σε όλα τα επίπεδα θεμελίωσης: στις ακαδημίες, στην ανάπτυξη ταλέντων, στη διδασκαλία των fundamentals. Αν δεν υπάρξει στρατηγική από την ομοσπονδία και ουσιαστική δουλειά στις υποδομές, το μέλλον θα είναι ακόμα πιο δύσκολο.
Το σοβαρότερο ζήτημα όμως δεν είναι η ήττα, αλλά η επόμενη μέρα. Το ελληνικό μπάσκετ παραμένει προσκολλημένο στη νοσταλγία των επιτυχιών του 1987, του 2005 και του 2006. Όμως η παραγωγή νέων παικτών είναι φτωχή. Οι ακαδημίες δουλεύουν χωρίς στρατηγική, οι προπονητές υποδομών δεν εκπαιδεύονται σωστά, η ομοσπονδία δεν επενδύει συστηματικά. Έτσι εξηγείται γιατί στις νεαρές ηλικίες κυριαρχούν χώρες που πριν από λίγα χρόνια δεν υπήρχαν στον μπασκετικό χάρτη.
Το μέλλον, αν δεν αλλάξει κάτι, είναι ζοφερό. Χρειάζεται ριζική αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση των παιδιών, στα πρότυπα εκγύμνασης, στη νοοτροπία των ομάδων. Χρειάζεται να βγάλουμε ξανά σουτέρ, δημιουργούς, αθλητές που μπορούν να σταθούν στο υψηλότερο επίπεδο.
Η χθεσινή ήττα πρέπει να ιδωθεί ως καμπανάκι αφύπνισης. Αν μείνει απλώς μια πικρή ανάμνηση, το ελληνικό μπάσκετ θα συνεχίσει να βυθίζεται. Αν όμως γίνει αφορμή για αυτοκριτική και δράση, μπορεί να αποτελέσει την αρχή μιας αναγέννησης.
Γιατί, όπως λένε και οι ίδιοι οι προπονητές, τα συστήματα έρχονται δεύτερα. Πρώτα είναι τα θεμέλια: ντρίμπλα και σουτ. Αν δεν τα βάλουμε ξανά στην καρδιά της εκπαίδευσης, καμία τακτική δεν θα μας σώσει.
Το ελληνικό πρόβλημα
Εδώ, η κατάσταση μοιάζει παγωμένη:Ακαδημίες χωρίς πρόγραμμα και φιλοσοφία.Ομοσπονδία εγκλωβισμένη σε νοοτροπίες περασμένων δεκαετιών.Έλλειψη στρατηγικής για την παραγωγή παικτών νέας γενιάς.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή: χωρίς ανατροπή αυτής της νοοτροπίας, η Ελλάδα θα συνεχίσει να βασίζεται σε μεμονωμένα ταλέντα που δεν φτάνουν για να κάνουν τη διαφορά στο κορυφαίο επίπεδο.
Η επόμενη μέρα
Η ήττα μπορεί να λειτουργήσει ως «καμπανάκι». Αν η Ομοσπονδία και οι ομάδες αποφασίσουν να επενδύσουν στα θεμέλια –στην τεχνική κατάρτιση, στο σουτ, στη φυσική κατάσταση– τότε υπάρχει ελπίδα. Διαφορετικά, θα συνεχίσουμε να νοσταλγούμε το 1987 και το 2005, χωρίς να ξαναφτάνουμε εκεί.
Αν δεν τα αποκτήσουμε ξανά, τότε το χθεσινό παιχνίδι δεν θα είναι εξαίρεση. Θα είναι η νέα κανονικότητα.
