Υπάρχει μια ιδιαίτερη ειρωνεία στους Πετανούς: η παραλία που αργοπόρησε να γνωρίσει τον τουρισμό, σήμερα αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αλόγιστης εκμετάλλευσης και αισθητικής αλλοίωσης. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν άρχισαν να φυτρώνουν τα πρώτα δωμάτια, μέχρι σήμερα,η φύση δεν αντιμετωπίστηκε ως θησαυρός προς προστασία, αλλά ως «οικόπεδο» προς διαχείριση.
Η αισθητική αλλοίωση είναι πια ορατή παντού. Οι κατασκευές με κεραμοσκεπές, που φυτρώνουν πάνω σχεδόν στην παραλία και στα πέριξ, δεν συνάδουν με το φυσικό ανάγλυφο και τον χαρακτήρα του τόπου. Αντί να εναρμονίζονται με το τοπίο, προβάλλουν επιβλητικά και το αλλοιώνουν, τραυματίζοντας την εικόνα της ακτής. Η ομορφιά των Πετανών δεν χρειάζεται “διακόσμηση” ούτε βαριά αρχιτεκτονικά στοιχεία ασύμβατα με το περιβάλλον ,δεν χρειάζεται αντιαισθητικές κατασκευές που αλλοιώνουν την αυθεντικότητα του τοπίου ,χρειάζεται σεβασμό, λιτότητα και μια προσέγγιση που θα αναδεικνύει, αντί να καταπνίγει, το μεγαλείο της φύσης.
Η εκμετάλλευση της παραλίας έχει φτάσει πλέον στο μέγιστο βαθμό. Στους Πετανούς δεν είναι μόνο τα μπαρ, οι ξαπλώστρες και οι βίλες· είναι και τα οργανωμένα πάρκινγκ που μετατρέπουν την πρόσβαση σε εμπορική πράξη. Πρόκειται μάλιστα για τη μοναδική παραλία της Κεφαλονιάς όπου ο επισκέπτης αναγκάζεται να πληρώσει για θέση στάθμευσης, εφόσον δεν σταθεί τυχερός να βρει μια από τις ελάχιστες ελεύθερες. Αν δεν είσαι από τους τυχερούς να βρεις μια ελεύθερη θέση, η απόλαυση της φύσης περνά πρώτα από το ταμείο.Το τοπίο έτσι δεν βιώνεται πια ως δώρο της φύσης, αλλά ως χώρος ελεγχόμενης κατανάλωσης.
Και εδώ προκύπτει το ερώτημα: ο Δήμος τι κάνει; Παραμένει απλός θεατής σε όλη αυτή την εικόνα, αδιάφορος μπροστά στην αισθητική αλλοίωση, την υπερφόρτωση και την εμπορευματοποίηση της παραλίας; Η αδράνεια της διοίκησης ενισχύει την αίσθηση ότι η φυσική ομορφιά των Πετανών αντιμετωπίζεται ως κάτι που μπορεί να εκμεταλλευτείται χωρίς κανόνες, χωρίς όρια και χωρίς σεβασμό στη μνήμη του τόπου.
Έτσι, το γαλαζοπράσινο κοράλλι που κάποτε φάνταζε σαν χαμένη όαση παραμένει πανέμορφο, αλλά ζει μια βαθιά αντίφαση: ανάμεσα στην αιώνια γοητεία της θάλασσας και του τοπίου και στη βάναυση εμπορευματοποίηση που το περιβάλλει. Οι Πετανοί του σήμερα είναι πράγματι ο τόπος των αντιθέσεων· αναζητούν ακόμα την ταυτότητά τους, αλλά μοιάζουν να έχουν εγκλωβιστεί στην κούνια μιας αθωότητας που χάθηκε ανεπιστρεπτί.
