Η μητέρα της 20χρονης Μάρθης Ψαροπούλου που συγκίνησε το πανελλήνιο με την κατάθεσή της στη Βουλή, μιλά για το πώς την αντιμετώπισε εισεγγελέας του Αρείου Πάγου.
«Και μόνη να μείνω, το έγκλημα αυτό δεν θα συγκαλυφθεί» τονίζει σε νέες δηλώσεις της σε ραδιοφωνική εκπομπή η Μαρία Καρυστιανού, μητέρα της 20χρονης Μάρθης Ψαροπούλου η οποία είναι ένα από τα θύματα του φρικτού δυστυχήματος στο σιδηροδρομικό δίκτυο στα Τέμπη, πρόεδρος του Συλλόγου των Θυμάτων των Τεμπών και παιδίατρος.
Η κ. Καρυστιανού είχε συγκλονίσει με την κατάθεσή της ως μάρτυρας την περασμένη εβδομάδα σε συνεδρίαση της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής που διερευνά τα αίτια του δυστυχήματος των Τεμπών. Σε δηλώσεις της στον ραδιοφωνικό σταθμό Radio984 του Ηρακλείου φανέρωσε ότι επισκέφθηκε τον Άρειο Πάγο για να μεταφέρει στην εισαγγελέα τα όσα γνώριζε και όσα κατάφερε να συγκεντρώσει.
ΑΒ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ - ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΟΚΚΥΛΙΑ ΕΠΕ
«Είναι δυνατόν να πηγαίνω στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και να της λέω αυτά τα πράγματα και αντί να μου πει ”ναι, είναι μεμπτό, δεν είναι μεμπό, είναι ποινικά κολάσιμο”, ή οτιδήποτε να μου λέει: ”Τι να κάνουμε; Αυτά συμβαίνουν. Πάτε στην εκκλησία να σας βοηθήσει. Κοιτάξτε μπροστά τη ζωή σας”;», δήλωσε.
Και συνέχισε: «Το έγκλημα των Τεμπών περιλαμβάνει τα πάντα. Οικονομική απληστία, εξευτελισμό της ανθρώπινης αξίας και κατάχρηση εξουσίας. Έχει φίμωση των ΜΜΕ, φίμωση της Δικαιοσύνης αλλά και περίεργη στάση δικαστών και πλήρη κατάργηση της έννοιας του κράτους δικαίου», αποκαλύπτοντας έναν διάλογο με εισαγγελέα στη Λάρισα για το κατεπείγον μπάζωμα του φονικού σημείου, όπου- όπως είπε- «προκύπτει ότι ακόμη και οι εισαγγελικές αρχές προσπαθούν να υποβαθμίσουν την υπόθεση».
Συγκεκριμένα, όπως περιέγραψε, όταν ρώτησε τον εισαγγελέα Λάρισας ποιος υπέγραψε για να γίνει το μπάζωμα, απάντησε πως «δεν υπάρχει τέτοιο χαρτί, μου το είπαν στο τηλέφωνο ότι οι πραγματογνώμονες ολοκλήρωσαν την έρευνά τους. Δεν τους ενδιαφέρει τι παρανομίες και παραλείψεις διαπίστωσαν οι Ευρωπαίοι για να καταλήξουν σε κακουργηματικές διώξεις; Είναι προσβλητικό, πολιτικοί, υπηρεσιακοί παράγοντες ακόμη και κάποιοι δικαστές μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε χαζοί».
«Ζω καθημερινά σε μια ισορροπία που εύχομαι κανείς γονιός να μην την ζήσει ποτέ, από την μια ο πόνος για το παιδί μου που χάθηκε εξαιτίας των ευθυνών όλων αυτών, αλλά αυτό αφορά εμένα και από την άλλη με την δύναμη και την ελπίδα της απόδοσης δικαιοσύνης. Η ελπίδα υπάρχει αν όλοι μαζί αποφασίσουμε να αλλάξουμε τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, δεν μας αξίζουν, πρέπει να απαιτούμε το κράτος δικαίου και τα νέα παιδιά πρέπει να κυνηγήσουν το όνειρο τους, όπως θα ήθελα και για το δικό μου παιδί αν ζούσε, αλλάζοντας τον κόσμο προς το καλύτερο» κατέληξε.
