Σε απόσταση λίγων μόλις λεπτών από το κέντρο του Αργοστολίου, στις οδούς Παυλάτου, Μεταξά, Μοσχοπούλου και Τζουγανάτου, συναντά κανείς εικόνες που δεν τιμούν καμία πόλη – πόσο μάλλον την πρωτεύουσα της Κεφαλονιάς.
Στην περιοχή της Γεωργικής Σχολής και του 6ου Δημοτικού Σχολείου, οι κάτοικοι αντιμετωπίζουν καθημερινά μια απαράδεκτη κατάσταση:
Ανύπαρκτα πεζοδρόμια, που αναγκάζουν μαθητές, γονείς και ηλικιωμένους να περπατούν στο οδόστρωμα.
Καθαριότητα περιορισμένη ή και ανύπαρκτη, με χόρτα και απορρίμματα να συσσωρεύονται.
Καμία ουσιαστική μέριμνα από τον Δήμο, παρά τις επανειλημμένες επισημάνσεις.
Μια γειτονιά που ζητάει τα αυτονόητα
Κι όμως, η συγκεκριμένη περιοχή δεν είναι “εκτός σχεδίου”, ούτε βρίσκεται σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό. Αντίθετα, είναι ένας πυκνοκατοικημένος αστικός πυρήνας, δίπλα σε σχολεία, νοικοκυριά, δημόσιες υπηρεσίες. Οι κάτοικοι – φορολογούμενοι, εργαζόμενοι, οικογένειες – δεν ζητούν πολυτέλειες, αλλά σεβασμό και αξιοπρέπεια.
Πριν την τεχνολογία, η καθημερινότητα
Ο Δήμος Αργοστολίου μπορεί να περηφανεύεται για τα ηλεκτρικά ποδήλατα, τις “έξυπνες” εφαρμογές και τις αναπλάσεις. Όμως τι νόημα έχει η τεχνολογική πρόοδος όταν οι γειτονιές μένουν στο έλεος της εγκατάλειψης;
Πριν από τις βιτρίνες και τα έργα προβολής, ας κοιτάξουμε πρώτα τις γειτονιές που στενάζουν.
Γιατί εκεί χτυπά η καρδιά της πόλης. Εκεί δοκιμάζεται η κοινωνική πολιτική. Εκεί φαίνεται αν μια δημοτική αρχή σέβεται πραγματικά τον πολίτη.
Το Αργοστόλι δεν είναι μόνο το Λιθόστρωτο. Είναι και οι γειτονιές που ζουν, αναπνέουν, μεγαλώνουν παιδιά.
Κι αυτές οι γειτονιές αξίζουν καλύτερη αντιμετώπιση
