Η Άσσος, αυτό το μικρό θαύμα της Κεφαλονιάς, αποκτά τον Οκτώβριο μια ξεχωριστή, σχεδόν μυσταγωγική ομορφιά. Η φθινοπωρινή γαλήνη απλώνεται παντού· στα νερά που καθρεφτίζουν το φως του απογεύματος, στα σοκάκια που ηχούν μόνο από το απαλό βήμα των λίγων επισκεπτών, στα σπίτια που μοιάζουν να ανασαίνουν ήρεμα μετά το πολύβουο καλοκαίρι.
Η σιωπή του χωριού δεν είναι κενή· είναι γεμάτη από τους ψιθύρους της φύσης, από τον ήχο των κυμάτων που σπάνε απαλά στα βράχια, από το κελάηδισμα των πουλιών που βρίσκουν καταφύγιο στους καταπράσινους λόφους. Είναι η στιγμή που η Άσσος αποκαλύπτει το αληθινό της πρόσωπο – ένα πρόσωπο ήρεμο, αυθεντικό, βαθιά συνδεδεμένο με τη γη και τη θάλασσα.
Ο επισκέπτης, περπατώντας στα στενά δρομάκια, νιώθει σαν να συμμετέχει σε μια τελετουργία επιστροφής. Επιστροφής στη φύση, στον εαυτό του, σε μια εποχή που ο χρόνος κυλά πιο αργά και πιο ουσιαστικά. Το κάστρο της Άσσου, σιωπηλός φρουρός του χρόνου, στέκει εκεί, αγναντεύοντας το πέλαγος και υπενθυμίζοντας πως ο τόπος αυτός κουβαλά ιστορία και αντοχή.
Στον Οκτώβριο, η Άσσος δεν επιδεικνύεται. Σε καλεί να τη νιώσεις. Να σταθείς στο λιμανάκι και να κοιτάξεις το φως που αλλάζει χρώμα κάθε λεπτό, να μυρίσεις το αλάτι και τη δάφνη, να αφήσεις τη σιωπή να σε αγγίξει. Είναι τότε που καταλαβαίνεις πως η ομορφιά της δεν είναι μόνο στις εικόνες, αλλά στο βίωμα — σε εκείνη τη λεπτή αίσθηση γαλήνης που σε ακολουθεί ακόμη κι όταν φύγεις.
Η Άσσος τον Οκτώβριο είναι εμπειρία ψυχής. Μια συνάντηση με τη φύση και την απλότητα, μια υπόμνηση ότι η ζωή, όπως και η θάλασσα της, μπορεί να είναι ήρεμη, βαθιά και αληθινά όμορφη.
